Interview
Hoe zien schrijvers uit het Midden-Oosten en Noord-Afrika die naar de Lage Landen zijn geëmigreerd de revoluties in de Arabische wereld? Sommigen reizen nu terug naar hun vaderland. Gesprekken over de nieuwe vrijheden en het onvermogen te schrijven met schrijvers en dichters uit Egypte, Jemen, Libië, Syrië en Tunesië.
Gepubliceerd in 2011/2 Cultuur in de frontlinie
Arabische dichters en schrijvers in Nederland analyseren de opstanden niet met de ratio van arabisten en politicologen, maar ze vertellen terwijl de adrenaline door hun bloed stroomt. Hoewel op grote afstand, zijn ze dagelijks betrokken bij wat er gebeurt. Kort na het begin van de Jasmijnrevolutie in Tunesië kon dichteres Lamia Makaddam (Tunesië, 1971) daardoor eerst niet schrijven, zelfs geen journalistieke stukken. De emoties liepen te hoog op: ‘De Wereldomroep vroeg mij artikelen te schrijven, dat kon ik absoluut niet, ik had een paar dagen hartkloppingen. Wie had dat verwacht, na al die jaren van stilte en onderdrukking?’ Ze is wel actief op Facebook met het onderhouden van contacten en het doorgeven van informatie. Makaddam vindt het ‘logisch dat de revolutie in Tunesië is begonnen, omdat daar eerder dan in andere landen in de regio wetten waren die gelijkheid van man en vrouw moesten bewerkstelligen. Vanaf 1956 mocht een man nog maar met één vrouw getrouwd zijn en was er leerplicht voor mannen en vrouwen.’
Verzoek aan de dictator op te stappen
Het land is niet groot genoeg voor jou en ons
Ga weg en laat ons de slaperige winterzon
en deze regen die jouw vuil van ons wast
Ga weg, we willen onze handen niet bevuilen door jou op te hangen
[…]
Verder lezen? Bestel het nummer in onze webshop.