Wie het Palestijns-Israëlisch conflict en het onvermogen van de betrokken partijen hier een oplossing voor te vinden wil begrijpen, zal op zoek moeten gaan naar de basisingrediënten die eraan ten grondslag liggen. Eén van de belangrijkste is ongetwijfeld de Balfour-verklaring uit 1917, waarin de Britse regering beloofde zich na de Eerste Wereldoorlog sterk te zullen maken voor een Joods tehuis in Palestina.
Gepubliceerd in 2017/1+2 De erfenis van 1917 & 1967
Het Palestijns-Israëlisch conflict is weleens treffend beschreven als een dodendans waarin de partners elkaar klem houden in een fatale omhelzing. Vaak gaat de politieke discussie over de vraag hoe de Palestijnen en Israëli’s uit die wurgende omhelzing te krijgen. Steeds minder vaak gaat het over de vraag hoe ze daar ooit in terecht zijn geraakt. Als er al verwijzingen naar de oorsprong van het conflict worden gemaakt dan gaat het historische geheugen vaak niet verder dan Israëls onafhankelijkheid in 1948. Het klopt dat pas na 1945 het conflict onder invloed van de Holocaust en de oplaaiende Koude Oorlog definitief zou uitgroeien tot de politieke en humanitaire nachtmerrie zoals we die van de televisie kennen. Toch zijn we er nog niet met de Holocaust, westerse schuldgevoelens daarover en de Koude Oorlog. Deze ingrediënten waren enkel nodig om een al bestaande regionale brandhaard te laten uitgroeien tot een internationale. Wie het Palestijns-Israëlisch conflict en het onvermogen van de betrokken partijen er een punt achter te zetten daadwerkelijk wil begrijpen, mag zich niet blindstaren op de gebeurtenissen na 1945, maar zal eerst op zoek moeten gaan naar de basisingrediënten die eraan ten grondslag liggen. Eén van de belangrijkste is ongetwijfeld de Balfour-verklaring uit 1917, waarin de Britse regering beloofde zich na de Eerste Wereldoorlog sterk te zullen maken voor een Joods tehuis in Palestina. Dat was een op zijn zachts uitgedrukt nogal gewaagde belofte. In de eerste plaats omdat onduidelijk bleef wat nu precies met een Nationaal Joods Tehuis werd bedoeld. En ten tweede omdat de Britten deze belofte deden zonder dat de Arabieren als belangrijkste Palestijnse bevolkingsgroep daarin waren gekend. Daarmee legden de Britten de kiem voor een conflict waar zij al snel de controle over zouden verliezen.
Verder lezen? Bestel het nummer in onze webshop.
